Ինչպե՞ս տապալել պատմական շանսը...

 

 

Այս ամենը իրականություն կդառնար, եթե չլիներ մեկ «բայց»: Հայաստանի կառավարությունն անցյալ շաբաթ Իրանի կողմից տրամադրված միջոցներով վերակառուցած գազամատակարարման համակարգը Մեղրիում եւ Ագարակում գրչի մեկ հարվածով նվիրաբերեց ռուսական մոնոպոլիստ «Գազպրոմ»-ին: Համակարգը մինչ այդ էներգետիկ ենթակառուցվածքների եւ բնական պաշարների նախարարության բալանսի վրա էր եւ համարվում էր պետական սեփականություն: Հայաստանը մշտապես հայտարարում է, որ մենք «բազմավեկտոր» ենք, «եւ-եւ» ենք, սակայն երբ գալիս է այդ փաստը գործնականորեն ապացուցելու պահը՝ Հայաստանի կառավարությունը նման անտրամաբանական և ՀՀ շահերին հակասող քայլեր է կատարում: Էներգետիկայի նախարարը դեռ լիահույս է, որ իրանական բիզնեսը շտապելու է Մեղրի նորաբաց ԱՏԳ: Մինչդեռ հարևան երկրի գործարարներն արդեն իսկ շատ լավ պատկերացնում են Հայաստանի կառավարության գործելաոճը, և բնական է, որ չեն շտապելու սեփական փողերը բառի բուն իմաստով՝ Արաքս գետը թափել: Հատկապես, որ այնտեղ մեզ անհասկանալի վտանգներից պաշտպանում է Ռուսաստանը: Մենք սպառնալիք ունե՞նք Իրանի կողմից, այն էլ՝ այնպիսի, որ ինքներս չենք կարող դիմագրավել: Մեզ կասեն՝ ահաբեկչություն, թմրադեղեր, անօրինական միգրացիա եւ այլն: Բայց ո՞վ է ասել, որ մեզ այդ ամենից պետք է Արաքս գետի վրա Մեղրիում պաշտպանեն ռուսները: Եվ այստեղ ուղղակի հարց է ծագում. իսկ Հայաստանի կառավարությունն այստեղ ո՞ւմ կողմից է խաղում: Եվ ո՞ւր կորավ այստեղ այդ «եւ-եւ»-ը: Այսպե՞ս ենք պատրաստվում կամուրջ դառնալ ԵՏՄ-ի, Իրանի, ԵՄ-ի միջև: Եթե սա նույնիսկ կամուրջ է, ապա անչափ խարխուլ, որը նույնիսկ մեզ համար է վտանգ ներկայացնում: Իշխանությունն ինքն իր համար է սպառնալիքի վերածվելու, երբ ասելիք չի ունենա ո՛չ Թեհրանին, ո՛չ Բրյուսելին, ո՛չ էլ Վաշինգտոնին, երբ կֆիքսվի, որ Պարսից ծոցը Սեւ ծովին կապող հաղորդակցության գլխավոր խոչընդոտը դառնում է Հայաստանի քաղաքականությունը:

 

Ստելլա Խաչատրյան