Բեռը թողեցին Արամյանի ուսերին ու թռան
Վերլուծական
Ինչպես գիտենք, այս տարվա հունվարի 10-ին նախագահ Սերժ Սարգսյանը Բաղրամյան 26-ում խորհրդակցություն էր անցկացրել թանկացումների կամ գնաճի թեմայով, որին ներկա էին ԿԲ նախագահը, փոխվարչապետը, ՊԵԿ ղեկավարը, ՏՄՊՊՀ նախագահը և պատկան մարմինների այլ բարձրաստիճան ներկայացուցիչներ: Այս հանդիպմանը նախագահ Սարգսյանը խստիվ կարգադրեց ամենալուրջ մոտեցումը ցուցաբերել գնաճի զսպման մեխանիզմների որոնմանը և այս առիթով հրավիրել խորհրդարանական լսումներ: Բաղրամյան 26-ում տեղի ունեցած խորհրդակցությանը հաջորդեց ընդդիմության երթը ընդդեմ թանկացումների, որին բազմաթիվ քաղաքացիներ միացան: Ամեն ինչ հուշում էր, որ հենց իշխանությունների շահերից է բխում ամենայն լրջությամբ մոտենալ նախագահի հանձնարարականի կատարմանը: Այն, իհարկե, կատարվեց: Այլ հարց է՝ ինչպես: Երեկ ԱԺ-ում հերթական անգամ ականատես եղանք՝ ինչպես օրենսդիրն իր դռները բացեց իշխանության կրկեսային խմբի առաջ, որն էլ մի անհավանական ներկայացում բեմադրեց՝ վերջին ամիսների գնաճի օբյեկտիվության, անգամ օգտակարության մասին։ ՊԵԿ-ը, որը ԱԺ էր բերել գնաճի հիմնական պատճառ հանդիսացող նոր Հարկային օրենսգիրքը, այս լսումներին ներկայացել էր փոխնախագահի մակարդակով, փոխվարչապետը և Էկոնոմիկայի նախարարը, ըստ ամենայնի, առկա գնաճը այնքան էլ սարսափելի չէին համարել և զլացել էին անգամ ներկայանալ նիստերի դահլիճ: ՏՄՊՊՀ նախագահի ելույթն ամբողջությամբ հիմնավորում էր այն, թե ինչու գնաճի դեմ պայքարել հնարավոր չէ, նույնիսկ՝ օգտակար չէ: ԿԲ նախագահը չցանկացավ խոսել թվերով, փոխարենը մտավ Շաբոյանենց «դուքանը»՝ ներկայացնելով կարագի և ձեթի շուկայում իր կատարած մոնիտորինգի արդյունքները: ԱՎԾ պետն էլ միայն ֆիզիկապես էր պատվել լսումները:
Հրավիրված քննարկման «լրջության» մեջ կասկածի տեղիք չի տալիս նաև այն իրողությունը, որ վերոնշյալ պաշտոնյաներն իրենց ուղղված հարցերին կցկտուր պատասխանելուց հետո կազմակերպված կերպով փախուստի դիմեցին ԱԺ-ից, ամբիոնում թողնելով ֆինանսների նախարար Վարդան Արամյանին, այն պաշտոնյային, ով թերևս ամենաքիչն է պատասխանատու ստեղծված իրավիճակի համար և ամենաքիչն էլ տիրապետում հարցի լուծման բանալիներին: Հաշվարկը թերևս այն էր, որ Արամյանին կհաջողվի մտքի գրագետ շարադրանքի օգնությամբ մանևրել և համարժեք պատասխաններ տալ հնչող բոլոր հարցերին: Սակայն Ֆինանսների նախարարը օբյեկտիվորեն՝ դե ֆակտո և դե յուրե՝ չունի մի կողմից՝ լիազորությունները: Իհարկե, նման իրավիճակից հնարավոր կլիներ զերծ մնալ, եթե Արամյանի փոխարեն ամբիոնում լիներ, օրինակ՝ Վաչե Գաբրիելյանը, ով այդ օրը, ինչպես ասեցինք, ավելի կարևոր գործեր ուներ, քան նախագահի հանձնարարականը կատարելը: Իսկ ավելի հավանական է այն, որ հանրապետական նախարարները, փոխվարչապետը, հարկային մարմինները, որոնք պետք է հանրության առաջ հաշվետու լինեին և լուծումներ առաջարկեին, այդ հանրությանը առանձնապես ասելիք չունեին, դա է պատճառը, որ ընտրեցին հեշտ՝ «թռնելու» ճանապարհը:
Ստելլա Խաչատրյան


















































Ամենադիտված
Ադրբեջանից ներմուծված բենզինը պետք է մնա բենզալցակայաններում, չպետք է օգտվեն դրանից (տեսանյութ)