Աղքատի էրեխեն ավելի մոտիվացված է, միաժամանակ առավել խոցելի

Քաղաքագետ Ալեն Ղևոնդյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է․

«Տղայիս գիմնաստիկայի(մարմնամարզության) եմ տանում: Մեծ սիրով է գնում: Մարզիչները լավն են: Մթնոլորտը նույնպես: Երբ առաջին անգամ տարա, նոր իմացա, որ ավճար է: Չեմ հիշում, թե երևբևէ անվճար ինչ-որ տեղ ե՞րբ ենք գնացել: Եվ այսպես ամեն շաբաթը երեք օր գնում ենք:

Տարբեր երեխեք են գալիս, տարբեր տարիքի, ակտիվության, սոցիալական կարգավիճակի ու հարստության ցենզի: Այսօր այս վերջին ցենզը մեզանում հստակ տեսանելի է ամենուր:

Երբ նստում-նայում եմ պարապունքները մի բան հստակ տեսանելի է. աղքատ, առավել անապահով դասի երեխեքը ավելի ակտիվ են, ավելի աշխատասեր, ավելի մոտիվացված, առավել շուստրի: Թե՛ մարզումների ժամանակ, թե՛ ինչ-որ շարժումներ անելիս իրենք ավելի շատ են աշխատում, կոպիտ ասած՝ վիզ դնում ու... ու իրենց մոտ ավելի լավ է ստացվում: Իհարկե հեռում եմ այն մտքից, թե սա աքսիոմ է, բայց այն, ինչ ասում եմ փաստական դիտարկումներիս արդյունքում եմ ֆիքսել...

Մյուս կողմից այդ ամենը շատ հասկանալի է: Անվճար գիմնաստիկան ֆինանսական խնդիր ունեցող ընտանքիի երեխու համար մի տեսակ տոն է, ժամանցի, ինքնարտահայտման ձև, որտեղ նա ջանք չի խնայում, որ իրեն, իր ուժը, մյուսների նկատմամբ իր առավելությունները ցույց տա... էդ երեխեքը հնարավորություն չունեն ամիսը ամի քանի անգամ գնան տարբեր մոլեր, խաղայի կենտրոններ, չեմ կարծում, թե խաղերի մեծ բազմազանություն էլ ունենան... ու իրենք ինքնադրսևորվում են այդտեղ: Այս առումով կյանքն էլ առավել հասուն ու արագ են ընկալում ու փողոցում դառնում են առավել մրցունակ:

Ու մի բան էլ. մարզական խմբերում իրենք իրենց նմանների հետ են շփվում: Նույն խնդիրները ու նույն կենսակերպ ունեցող երեխեքը իրար հետ են մրցում, իրար օգնում, ու երբ արդեն հանդերձարանում սկսում են խոսել, իրար խորհուրդներ են տալիս, ինչը ոնց անեն ու ամենակարևորը՝ ասենք այդ օրը անհաջող պարապմունք ունեցած իրենց ընկերոջը աջակցում են, դուխ են տալիս, «թե բա վաղն էլ դու ինձ կկրես»:

Աղքատությունը փակ ցիկլ է, ու մարդուն այդտեղից դուրս գալու համար պետւթյունը կոնկրետ պետք է օգնի... ու մեղադրելով խնդրի լուծում չենք ունենա...

Աղքատ մարդը օբյեկտիվորեն չի կարող գիտակից քաղաքացի լինել, սա պետությունը պետք է ընկալի որպես աքսիոմ»: