Գռզոն ակտիվացել է… «խեր ըլնի»...

Վերջին շրջանում Հայաստանի երբեմնի միակ և հավասարը չունեցող օլիգարխ Խաչատուր Սուքիասյանը մի տեսակ ակտիվացել է: Նրան հաճախակի կարելի է տեսնել երեկոյան Հյուսիսային պողոտայով զբոսնելիս, սրճարաններում: Զբոսնելուց զատ Սուքիասյանը հարկ համարեց Հայաստանի քաղաքական հանրությանն իր մասին հիշեցնել նաև թերթերից մեկին երկարաշունչ հարցազրույց տալով: Իսկ նման բաները, ինչպես հայտնի է, այդքան էլ պատահական չեն և կոնկրետ նպատակ են հետապնդում: Այնպես որ չի բացառվում, որ առաջադրման մասին արդեն իսկ ազդարարած Վարդան Սեդրակյանին ու Րաֆֆի Հովհաննիսյանին շատ շուտով արժանի մրցակից հայտնվի՝ ի դեմ երբեմնի փախստական, հիմա արդեն լիուլի ռեաբիլիտացված, ավելին՝ զբոսանքների միջոցով կարծեք թե «ժողովրդի հետ, ժողովրդի համար» իմիջի ձգտող Սուքիասյանի:

Իսկ որ Սուքիասյանի մոտ առաջադրվելու հիմքեր կարող են լինել, բոլորովին էլ զարմանալ չարժե: Նախ, նա հայտնի է որպես ամբիցիոզ անձնավորություն: Հայաստանում իշխանության մեջ լինելը անդառնալի հետևանքներ է թողնում. ով կյանքում գեթ մեկ անգամ համտեսում է իշխանական կերակրատաշտից օգտվելու առավելությունը, էլ վերջ՝ վարակը մնում է օրգանիզմում ցմահ: Իսկ Սուքիասյանը ոչ թե պարզապես բախտ է ունեցել հենց էնպես համտեսելու, այլ եղել է միակը: Հայտնի է, որ մի առիթով Սուքիասյանը հայտարարել է, թե Ռոբերտ Քոչարյանի պատճառով կորցրել է 1 թե 2 միլիարդ (կոնկրետ թիվը չեմ հիշում) առ այն, որ եթե Լևոն Տեր-Պետրոսյանը շարունակեր պաշտոնավարել, ինքը ինքնըստինքյան կշարունակեր զբաղեցնել Հայաստանի միակ օլիգարխի գահը, որին ոչ մեկի չէր թույլատրվում մոտ գալ՝ համապատասխանաբար, դրանից բխող բոլոր արտոնություններով:

Այնպես որ միանաշանակ է, որ Սուքիասյանը ձգտելու է ռևանշի: Այլ հարց է, որ առաջադրման դեպքում նրա մրցակիցը, ամեն դեպքում, Վարդան Սեդրակյանը չի մնալու կամ նույնիսկ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, որոնց, հնարավոր է, դեռ շատ միլիոններ ունեցող օլիգարխը կարողանար հաղթել: Լուրջ մրցապայքարի դեպքում նա արդեն ստիպված կլինի Սերժ Սարգսյանին հաղթել, ով ներկա պահին համարվում է այլընտրանք չունեցող թեկնածու: Իսկ գործող նախագահի հետ Սուքիասյանը դժվար թե կարողանա ոտք մեկնել:

Ամեն դեպքում, նախագահական ընտրություններում, մանավանդ՝ Հայաստանի նախագահական ընտրություններում ինչ առաջադրումներ ասես չեն լինում, անգամ առաջադրվում են մարդիկ, որոնք միայն ծիծաղ են առաջացնում կամ որոնց անունը մինչ առաջադրումը ոչինչ չի ասել նրանց պոտենցիալ ընտրողներին: Այս առումով նախագահական ընտրությունները Սուքիասյանի համար ավելի քան լավ հարթակ կարող են ծառայել քաղաքական դաշտ վերադառնալու առումով:

Հայտնի է նաև, որ ամբիցիոզ լինելուց զատ, Սուքիասյանը նաև մի քիչ «թիթիզ» է (պատգամավորներից մեկը մի անգամ պատմում էր, թե ինչպես էր երբեմնի պատգամավորը ոգևորված «թիթիզանում» գործընկերոջ մոտ նոր գնած մեքենայով, պատմում դրա առավելությունների մասին՝ մի խոսքով, կարգին գլուխ գովում), իսկ նման մարդու համար նախագահ առաջադրվելու հնարավորությունը՝ թեկուզև հաջողության չհասնելու պայմանով, առաջին հերթին հնարավորություն է՝ աչքի ընկնելու համար:

Ամեն դեպքում, Սուքիասյանի նախագահական հավակնություններից եթե ոչ օգուտ, ապա գոնե վնաս հաստատ չի լինի: Հակառակը՝ թեկնածուները, ինչպես հայտնի է, որոշ ծախսեր են անում՝ հանրության դրական վերաբերմունքին արժանանալու համար. նախագահացու Սուքիասյանն էլ ընտրությունների ֆոնին, շատ հնարավոր է, իր միլիոնները շրջանառության մեջ դնի հենց այստեղ, այլ ոչ թե տանի օտար երկիր (2008-ից այս կողմ փախստական Սուքիասյանը կարծես թե գերմանիաներին էր նախապատվություն տալիս), իսկ դրանից գոնե մի քանի ընտանիք իրենց սոցիալական վիճակը կբարելավեն:

Եվ վերջապես, ամեն ինչից զատ, Սուքիասյանը մի փոքր կոլորիտային անձնավորություն է, իսկ այդպիսիք քաղաքական դաշտին գոնե համ ու հոտ են հաղորդում, այնպես որ նույնիսկ այս տեսանկյունից Սուքիասյանի առաջադրվելուց վնաս չկա:

Լուսինե Կեսոյան